mara

             
 
YAZARLAR
Mezarlık Üzerine Süryani Kilisesi İstemiyoruz

Süryaniler Açısından Din ve Vicdan Özgürlüğü

Süryani-Keldani-Asuri Halkının Çığlığını Duyun

Benim Adım ...

Başın Sağolsun Türkiye: "Hepimiz Hrant'ız"

Sözlü Tarih Çalışmasına Katkıda Bulunalım

Midyat'ta Kültürel Bir Atılım

70 Yıl Önceki Şapka, 40 Yıldır Devam Eden Süreç

2004'e Girerken

Avrupa Birliği Uyum Süreci ve Süryaniler

hepsi

Diaspora Bayramları veya Aralık Özlemim

Hazan Ortasında Bir Ağaç veya Sonbahar Sendromum!

Kendi Vatanında Sürgün Edilen Bir Halk

Bir Doktorun Gözünden Irak'ta Yaşanan Felaket

Rant, Manastır Dinler mi?

Herşey Su ile Başladı

Gözyaşımız "Nakuşo'dan" Damlardı

Hayat Sohbetleri

Zamanın Dışında Gerçekliğin İçinde BAHE

Urfalı Efsuncu Orpheus - Bir Mozaiğin Macerası

Kurşun ve Yorgan

Deyr-Zafaran'ın Taşa Yazılı Mektupları

Tanrı Rahmeti ve 'Toprağı Bol Olmak'

Kendine Saklı Kitaplar

Taşların Barıştığı Hançepek

Benim Olmayan Kilise'nin...

Söyleyen ve Susan

Ben Kendim Değilim

hepsi

105.7 Süryanilerin Sesi

Benim Pehlivan Böceğim

İkinci Yarısından Seyredilen Bir Film

Burası BBC Londra

Aydın Olmak, Kendini Aydın Sanmak

Bir Evin Anımsattıkları

Ana Sütü Gibi Bedava

Samatya Kaçamakları

Baba ve Oyuncak

Bu Gece Bir Hayaletle Yaptığım Muhabbet

hepsi

21 Şubat Dünya Ana Dil Günü Kutlu Olsun

Düşünsel İzlenimler

Mesih’in Doğuşu ve İçsel Barış

Kendini Beğenmişlik ve Ruhun İletişimi

Çocukluk Yılları ve Eve Özlem

Ruhani Ritüellerin Anlamı

Aynı Mekan ve Aynı İnsan

Bilgi, İdrak ve Hakikat

Cudi Dağının Sefine Doruklarında

Hayat ve Kurallar

hepsi

Azınlık Kadını Olmak

Bir Sivil Tarih Çalışması; Mihail Kırılmaz

Dilde Destan, Yürekte Yara

Bahe ve Manastır

Tavandaki Çini

İsveç'ten mektubumuz var

Ûrmiye’den Ûrşinâ’ya bir Süryani portresi

Mardin Dillerin ve Dinlerin Şehri (Mi?)

Albert Sevinç Hadodo'ya Veda

Şimuni Diril'in Anısına

İşaya Ağabeyi (Üşür) Kaybettik

Rahip Aho'nun Şahidiyim,Süryani Halkının Şahidiyim

İki ateş arasında bir ayin hikayesi

Bir Avuç Dut

Kapı - Süryani'nin Bitmeyen Gözyaşı!

hepsi

Bir Düşün Peşine Düşmek

Süryani İsa'nın Hasret Rüzgarı

70. Yılında Yetmiş Bin Süryani

İnsan Yüreğinde Ne Arzuluyorsa Onu Konuşur

İsa Bakır ve Mektubu

İsa'nın Ağacını Aramak

Mor Afrem'in Hayatı

Siyah Elbiseli Süryani Kadınlar

Süryaniler ve Diyalog

Korku ve Kuşku

Bir Haberin Düşündürdükleri

Süryanilerin Son Güneşi: Metropolit Hanna Dolabani

Bir Toplum Nasıl Yok Olur?

Bu Öyküde Senden Bahsediliyor

Mor Gabriel'e Dokunmak

Mardin'de Eski Bir Gelenek: Hassit Merene

Oryantalist Maryus Bauer Mardin'de

Çicek Açmadan Meyve Vermek

Bir Süryani Halk Ozanı

Mor Şumuni ve 40-50 Kadar Süryani

Bütün Süryaniler Kimdir?

Midyat'ta Etnik Gruplar

Tespih Taneleri

Homojenliğin Gölgesinde Sıradan Süryaniler

Sabro'nun İlk Sayısına Dair

Patrik: Dua Türkçe Yapılacak Süryanice Yok

Rahibeler Nasıl Serbest Bırakıldı?

Februniye'nin Önündeki Yol

Kaçırılan Metropolitlerin Katili İstanbulda mı?

Kaçırılan Metropolitler Üzerine Bir İnceleme

 
 
Ayşe Umut / KORKU VE KUŞKU
2000 yılı yazı ve Midyat. Hiç tanımadığım ve hiç bulunmadığım çok uzaklara ait bir dünyaya ilk ve son ziyaretim. İsveçli rekonstrüksiyon mimarı eşime bölgedeki bir Süryani manastırından gelen davet dolayısıyla bulunuyoruz Midyat’ta. O manastırda yeni keşfedildiğini söyledikleri odaların ölçümlerini yapma ve planlarını çizme işini üstlenmiş eşim. 

Midyat’tan bizi manastıra götürecek minibüsü arıyoruz. Fazla çabamıza gerek kalmadan yardım eli uzatılıyor : Yirmili yaşlarının ortasında genç bir adam, bavullarımızı alıp minibüse doğru götürüyor bizi. ”Nereye gideceksiniz abla?”, sorusu geliyor. Söylüyorum. İlkin minibüs muavini sandığım bu genç adamın, biraz sonra bölgede oturan köylülerden biri olduğunu öğreniyorum. Midyat’la manastır arasındaki mesafe şimdi anımsadığım kadarıyla yarım saatten fazla sürecek denli uzak. Yarım saatte, geçmiş yıllara ait “ölüm korkusunun” geriye bıraktığı “kuşkuya” tanıklık ediyorum. O korkunun izini, genç adamın parmağıyla işaret ettiği tepelerde buluyorum: “İşte, şu tepelerden ateş açarlardı abla..” Tepelere bakıyorum. Aklımdan “Artık bitmiş ama. Artık huzur hakim belli ki,” diyorum. Genç adam, benim aklımdan geçeni dillendiriyor: “Şimdi kalmadı olay ama. Çok şükür bitti.” (”Gerçekten” bitmediğini izleyen yıllarda görüyoruz. ) Ardından da bir öğütle devam ediyor ve bu da korkunun geride bıraktığı o kuşku olarak hafızama yerleşiyor: “Siz yine de buraya neden geldiğiniz sorulursa, turist olduğunuzu söyleyin.” Bu öğüt, kafamı karıştırsa da ne anlama geldiğini fazla düşünmüyorum ve kurcalamıyorum. Açık araziden geçerek Manastıra ulaşıyoruz. Genç adam, bir sonraki akşam bizi evinde ağırlamak istediğini söyleyerek bize veda ediyor.

Manastırda gerçek yaşamda ilk kez gördüğüm rahipler, rahibeler ve keşişler arasında buluyorum kendimi. Eşimi davet eden Amerikalı rahip ve eşimden başka bir yerde yemek yiyeceğim söyleniyor. Avludaki bir merdivenden, kocaman bir mutfağa giriyoruz yanımdaki rahibe ile birlikte. Büyük bir sessizlik hakim; kimse benimle konuşmuyor. Misafir sevmiyorlar düşüncesine kapılıyor ve geriliyorum. Sundukları yemeğe giden çatalım da oldukça çekingen. Kuşku bu mutfakta da kendini hissettiriyor. Neden sonra rahibelerden biri benimle konuşuyor havadan sudan. Çok kısa bir muhabbet oluyor bu ama ben buna dahi razıyım o anda. Kuşkuyu az da olsa delen o gülümseyen yüz beni rahatlatıyor.

Manastırda bizim gibi misafir olarak kalan Süryani aileler de bulunuyor. Çoğu Avrupa’da yaşayan aileler bunlar. Kadınların kapalı giyimleri dikkatimi çekiyor. Sıcaktan bunalmış biri olarak bu kapalılığın sınırlarını merak ediyor ve kısa bir süreden sonra “dirsek hizasında kısa kollunun” kabul edilir olduğunu öğrenip seviniyorum. Yemekleri, eşimle birlikte diğer erkeklerin arasında yiyebildiğime de seviniyorum. Yemek servisini, manastırda eğitim gören küçük çocuklar yapıyor. Sessiz ve disipline davranışlar gösteriyorlar. Yemek esnasında ve sonrasında yapılan sohbetlerde “dışarıdan gelen herhangi bir ŞEYE (kişi, talep, yenilik önerisi vb.)” karşı ne kadar temkinli ve gene kuşkucu olunduğuna tanıklık ediyorum. Eşimin hazırlamakta olduğu planlar da dahil sanki her şey korkuya kapı açacak hissi var insanların üzerinde.

İki gece kalıyoruz manastırda. Kısa süreli yapılan turist ziyaretlerinin manastır yaşayanlarında rahatsızlık uyandırdığını görüyorum. İçten bakarken dıştan gelene “sanki biraz” anlıyor gibi oluyorum hissedilen rahatsızlığı. Sabah erken yapılan ayine katılıyorum. Bana verilen başörtüsünü takıp takmamak arasında kalıp takmamaya karar veriyorum. Bu kararın arkasındaki “Bana verilen bu başörtüsü istersem takabilirim anlamındadır muhakkak”, düşüncesini şimdi çok yadırgıyorum. Ayin esnasında açık başıma arkadan yanaşan bir rahibe yeni bir başörtüsü atıveriyor ve utanıyorum. Mutfakta bana yöneltilmiş olan o kuşkuyu biraz haklı buluyorum o an.

İkinci gün, Amerikalı rahip bize manastırı gezdiriyor. Peynirden tereyağına, sebzeden her türlü yeşilliğe her şeyin manastırın kendi üretimi olduğunu görüyoruz. Manastır içinde bulunan ve birbirine bağlı hücrelere girip çıkıyoruz duvarlardaki benim ” delik” olarak tanımlayabildiğim yerlerden. Tarih boyunca kimlerin ibadet ettiğini düşünüyorum o hücrelerde. Savaştan kaçanların oralarda saklandığını anlatıyor Amerikalı peder bize. Uzun hikayeleri dinleyerek dışarı.. bahçeye çıkıyoruz. Manastırın yanındaki alana.

Manastırın İçindeki Gizemli AtmosferAsıl hikayelerden birincisi- pederin özel ve gerçek hikayesi- burada anlatılıyor. Amerikalı Peder dinci bir örgüt tarafından birkaç kez kaçırılmış olduğunu ve nerelerde ne koşullarda (ikisini anımsıyorum: İran ve Ermenistan) zorla tutulduğunu büyük bir soğukkanlılıkla dile getiriyor. Tırnaklarının çekilmiş olduğunu anlatırken bize yansıyan “dehşet” hissi, kaçırılmalarının birinde kendisine iyi davranılmış olduğunu gülümseyerek anlatışındaki “anlayışla” tezat ama yan yana duruyor tam karşımızda.

İkinci asıl hikaye, Midyat’a gelişimizden ayrılışımıza kadar olan o kısa sürede her yerde karşımıza çıkan o “kuşkunun” nedenlerinden birine doğru bir ışık tutuyor bana.

“Hepsini kendi ellerimle ben gömdüm, “diyor Amerikalı peder. Elleriyle gömmüş olduğu detayını vermemiş olsaydı anlattıklarına inanır mıydım (hele ki o zamanki “saf” aklımla), bilmiyorum. Bir Süryani köyünde olanlardan bahsediyor. Erkeklerinin meydanda toplanılıp tarandığı bir Süryani köyünden. PKK’ya yardım ve yataklık yaptıkları şüphesiyle/inancıyla/suçlamasıyla yargısız infaz edilen bir köy dolusu erkek…” Olaydan sonra emri veren subayın yargılanıp ceza aldığını ekliyor Peder. Bizim içimizi rahatlatmıyor olsa da bunu duyduğuma seviniyorum.

Hepsini kendi ellerimle gömdüm, “cümlesi yaşadığımız son günler ve süreç içinde bana çok daha fazla şey ifade ediyor. Kuşkuyla yaklaştığımız “hareket” ne kadar gerekli sanki daha anlıyorum. O coğrafyadaki korkuya ve korkunun izi olan kuşkuya uzaktan ve kısa süreli (ve neredeyse onyıl önce) tanıklık etmiş biri olarak, hareketin gideceği noktada korku ve kuşkunun yerine ne koyulacağını merak ediyorum. Acı çeken insanların etnik kökenin ne olduğunun önemini es geçmesem de, çekilen acının değişmez ortaklığını daha çok önemsiyorum her barış isteyen insan gibi. O ortak acının yerine yeni ve somut bir şey gelecek mi? Yoksa her şey ağzımıza çalınan bal tadında bir hayalden mi ibaret kalacak? Ya da hayal gerçekleşti diyerek sevinç duyarken aslında bunun başka birilerinin hayali olduğuna mı uyanacağız? Ya da.. hiçbir zaman uyanmayacağız mı?

Güncelleme Tarihi: 1 Eylül 2009, Fotoğraflar: Hakan Aytekin Arşivi

Kaynak: www.serbestyazarlar.com

 
   

   


© Copyright 2008 www.suryaniler.com
tasarım: Web Tasarım