Gene de hiç kimse kurtulamaz içinde büyüyen
Bu korkunç boşluktan diyorum.
Kurtarırsa o kurtarır bizi,ne aşklar,ne yaşlanmak
Ne avuntular dışarda.
Dünyada mutluluk adına ne varsa başkaca
Evcek,evlerde yaşar yaşarsa. (Behçet Necatıgil)

Boynunda asılı duran fotoğraf makinesi ile sokak aralarında dolaşıyordu. Amacı gezindiği   bu yerlerde resmedebileceği güzel görüntüler yakalamaktı. Belli bir hedefi yok idi. Sadece güzeli,farklı olanı arıyordu. Bu amaçla sabahın erken saatlerinde yola koyulmuştu.Gün boyu dolaştığı,gezindiği bu yerlerden deklanşöre basacak görüntüler yakalamıştı.Keyifliydi. Bu keyfin üstüne cebinden bir sigara çıkarıp,tüttürmeye başladı.Sigarasını içerken bir yandan da saatine baktı. Vakit bir hayli ilerlemişti.Bu kadar yeter,artık dönebilirim dedi kendi kendine.Bu düşünce ile dönüş yolunda hızlı adımlarla yürümeye koyuldu.Artık etrafına fazla bakınmıyordu. Çünkü istediği görüntüleri elde ettiğini düşünüyordu.

Hızla yürüdüğü dar bir sokakta birden adımları yavaşlamaya başladı.Adımlarının yavaşlamasına neden olan şey kulağına gelen çocuk sesleri idi.İlgisini çeken seslerin çocuklara ait olması değildi.O bu seslerin farklılığına takılmıştı.Çünkü neşe,mutluluk ifadesi olduğu belli olan bu seslerden bir şey anlamıyordu.Farklı bir dilin sesleriydi bunlar.Seslerin geldiği tarafa doğru yöneldi.Sesler etrafı yüksek duvarlarla çevrili  eski bir yapıdan geliyordu.Kapının önüne geldi.Çürümeye yüz tutmuş tahta kapının aslan başı motifli metal tokmağını çalmaya başladı.Kapıyı çalması ile birlikte çocukların sesi bir anda kesiliverdi.Uzunca sayılacak bir  bekleyişten sonra hafifçe aralanan kapıdan yaşlı bir adam sureti belirmişti.Kısa bir konuşmadan sonra yaşlı adam onu içeriye buyur etti.Kapıdan avluya adım atar atmaz yeni bir sürpriz ile karşı karşıya kalmıştı.Karşısında oldukça eski,eski olduğu kadar güzel bir ev duruyordu.Hiç konuşmadan,hiç hareket etmeden bir süre bu binaya bakınıp durdu.İçeri girmesine sebep olan çocukları,onların farklı sesleri hatta bütün gün çektiği görüntüleri unutmuştu.O sadece her yeri işlemeli bu taş binaya odaklanmıştı.Yaşlı adam ise bu yabancı adamın evine duyduğu hayranlığın farkına varmıştı bile.Tabi ki bu onu çok gururlandırmıştı.Daha bir keyifle masadaki çayını yudumluyordu artık.Bir süre sonra yabancı adamı çay içmesi için yanına çağırdı.Ardından avluda ki torunu olan çocuklara yüksek sesle bir şeyler söyledi.Bir süre sonra çocuklar adama oturacağı sandalye ile birlikte bir bardak çay getirmişlerdi.Adam ona getirilen sandalyeye oturarak çayını içmeye başladı.

-Evinizin önünden geçerken duyduğum çocuk sesleri ilgimi çekti.Farklı bir dil konuşuyorlardı  sanırım.
-Evet .Bu çok eski bir dil. İsa Mesih in konuştuğu dili konuşuyoruz bizler.
-Çok ilginç geldi bana.İlk defa duyuyorum dedi ve sözlerine devam etti.
-.Amca ben mühendisim.İstanbul da yaşıyorum.Buraya gezmeye fotoğraf çekmeye geldim.İzin verirsen bu güzel evinizin fotoğraflarını çekmek isterim.Sanırım çok eski bir ev.
-Evet evimiz çok eskidir. Ata yadigarı. Rahmetli büyük babam yapmış bu evi.

Yaşlı adam daha bir gururlanmıştı.Daha bir keyifle çayını yudumluyor,bir yandan da avluda fotoğraf çeken mühendis konuğunu izliyordu.Hiç durmadan fotoğraf makinesinin deklanşörüne basıyordu.Her yeri tarih kokan evin işlemeli duvarlarını,kapısını,pencerelerini fotoğraflıyordu.Avluda derin bir sessizlik vardı.Sessizliği bozan sadece deklanşörün sesi idi.Sandalyede oturan ev sahibinin yüzünde gurur,konuğun da ise sevinç vardı.

-Amca duvarlardaki taşların arası iyice açılmış.Tamir gerekiyor.
-Yok tamire gerek.Böyle de idare eder.Dedem bu binayı evlendiği zaman yapmış yıllar önce.Şimdi de biz kullanıyoruz.Hiç bir sıkıntımız da yok.
-Binanın ahşap bölümleri?Bunları değiştirmek gerekmez mi? .İyice çürümüş bunlar.
-Bir şey olmaz onlara.Daha uzun yıllar bizi götürür.
-Peki amca şu bahçe duvarları.Çok yüksek değimli?Dışardan bu güzel eviniz hiç gözükmüyor.Halbuki sokaktan geçen insanlar da bu güzelliğin farkına varsalar iyi olmaz mı?
-Mühendis bey siz okumuş insanların kafaları hep aynı oluyor galiba.Benim oğlumda tıpkı   senin gibi konuşuyor.Yok baba duvarları tamir edelim,yok kapı ve pencereleri yenileyelim.Yıllardır hep aynı şeyleri söyleyip duruyor.Birde üniversite okudu ya artık iyice ağzı açıldı.Bu evde büyüklerimizin yaşadığı şartlarda yaşamanın anlamı yok,bir şeyleri değiştirelim diye tutturdu…

-Bu bina en son ne zaman tamir gördü ?
-Ufak tefek onarımları saymazsak, ne babamın nede benim zamanımda hiçbir tamir görmedi .Bak ona rağmen dimdik ayakta ve biz burada barınıyoruz.
-Daha uzun yıllar ayakta kalması ve içinde daha rahat yaşamak için bir şeyler yapmak gerekmez mi?
- Bu bina atalarımdan bana yadigar.Ben hayatta olduğum sürece hiçbir yerine dokundurtmam.Bak şu avlunun köşesinde duran banyo var ya onun yüzünden oğlumla kavgalıyız.Tutturdu evin içine bir banyo yapalım diye.Bende ne gerek var dedim.O gün bugün aramız pek iyi değil.Zaten annesine de bu evden ayrılmayı düşündüklerini söylemiş.Nedeni de sözüm ona benim aksi tutumummuş.İçinde yaşadığımız ev konusunda fikirlerim,önerilerim dikkate alınmıyorsa bende artık bu evde yaşamam demiş.Ne yaparsa yapsın ,kendisi bilir.

-Ama amca oğlun ailesi ile birlikte gidince bu koca evde yalnız başına kalacaksınız.Canınız sıkılmaz mı?Torunlarından ayrı kalmak sizi üzmez mi?Bak ne güzel avluda neşeyle oyun oynuyorlar.Beni de buraya çeken zaten onların sesleriydi .Bu güzelliğin varlığına tanık olmamı sağlayan onlar oldu.Tıpkı benim gibi daha birçok insanın bu güzelliği fark etmesini sağlayacak olanlar da onlar.Belki sen istemesen de senden sonra bu binayı onarıp,uzun yıllar burada yaşayacaklar.Babalarından kalan miraslarını içinde yaşayarak koruyacaklar.Düşün onlar sız bu ev ne kadar yaşanılır olacak. Ve senden sonra bu çok sevdiğin gerçekten güzel eve neler olacak?Umarım bu evden ayrılmazlar.Çünkü yeni evlerinde senin önemsemediğin ve onların istediği şeyleri bulacaklar.O zaman artık istesen de dönmek istemezler.

 Konuğunun bu sözleri amcanın canını sıkmıştı.Sessizce öylesine durdu.Söze nerden ve nasıl başlayacağını tam olarak kestiremiyordu.Bir süre bocalıktan sonra konuşmaya başladı.

-Aslında her şey senin söylediğin gibi değil mühendis bey.Oğlumun bu evi terk edeceğini söylediğime bakma sen.İnanmıyorum buna.Beni,annesini yalnız bırakamaz.Ve bu evi de en az benim kadar sevdiğini çok iyi biliyorum.Yani senin anlayacağın o bana ne kadar kızsa da ,istediklerini benim yüzümden gerçekleştiremese de burayı terk etmez.
-Kafam biraz karıştı dersem yalan olmaz amca.Sende çok seviyorsun bu evi,oğlunda.Ama birbirinizle iyi anlaşamıyorsunuz.Nedeni ; ikinizin de çok sevdiği ve birlikte yaşadığınız bu ev.Atalarınızın sizlere bıraktığı bu güzel mirasın sahibi olmakla ikiniz de haklı bir gururu yaşıyorsunuz.Ama mirasın sahibi olmak yeterli mi?Onu korumak sence onun hiçbir yerine dokunmamakla mı olur.Ataların çok güzel bir eser yaratmış.Peki senin bu esere ne gibi bir katkın olmuş,onun içinde yaşamak dışında. . Tabi ki böyle bir güzellikten dolayı gurur duymalısın, ama esas gururu bu güzelliği senden sonraki kuşaklara sağlam bırakarak duymalısın.

-Sen hiç merak etme. Bu ev daha nice insanlara yuva olacak.
-Umarın sen haklı çıkarsın amca. Daha çok oturup seninle konuşmak isterdim ama ne yazık ki gitmem gerekiyor.Ne zaman olur bilmem ama tekrar görüşmek isterim seninle. Bu arada çay için teşekkürler.

Masaya bıraktığı fotoğraf makinesini tekrar boynuna astı. Ayağı kalkarak avludan kapıya doğru yöneldi. Sokağa kadar ona eşlik eden amca ile vedalaştıktan sonra hızlı adımlarla oteline doğru yürümeye başladı. Dar sokaklarda yürürken bir yandan da onu adeta başka dünyalara götüren bu son birkaç saati düşünmeye başladı:Konuşmalarından bir şey anlamadığı ama onun için bir davet olan o çocuk seslerini,yüksek duvarların ardında gizlenmiş eski ama heybetli o güzel evi,geçmişi ile övünmekle yetinen o amcayı,babası ile anlaşamayan ama onu kırmayı da göze almayan oğlunu…

Gerçekten amcaya dediği gibi başka bir zaman onları tekrar görebilecek miydi,o güzel evin fotoğraflarını çekebilecek miydi,farklı dille konuşan o çocukların sesini duyabilecek miydi? Yoksa…