Arkadaşlardan mesaj gelmişti. ‘’Kapı’’, filmini git ve mutlaka seyret, diye. ‘’Çok üzüleceksin, ama görmeye değer’’ dediler. Saman alevi gibi hızla yayıldı daha sonra sosyal medyada filmin haberi ve Stockholm galası. 

Süryani sayfalarında da ‘’muhakkak yine şovenizm kusacaklardır’’, ‘’Süryanilerle ilgili önyargılarla doludur’’ gibi tartışmalar başladı. Ancak bir ilgi de uyanmaya başlamıştı film hakkında.

Ve film günü geldi çattı. Ailece sinemaya bilet almıştık. Görelim, seyredelim dedik. Kadir İnanır da filmin galasında bulunacağı için ilgi yoğundu. Çoğunluk Türkiyeli Süryanilerdi, Türk ve Kürtler de gelmişlerdi. Heyecanla filmin başlamasını bekliyorduk. Kadir İnanır ile resim çekmek için sabırsızlananlar da az değildi.

Ve İnanır, asansörden çıktığında koşuşturma başladı ve İnanır, izdihamdan görülmez oldu. 

Film, başladı!

Berlin’de başlayan öykü, Mardin’in kırmızı topraklarına ulaşınca kendimi koltuğumda değil de boşlukta hissetmeye başlamıştım. Duygularım beni çoktan o topraklara götürmüştü.

Deyr ul Zafaran Manastırı’na girince Baba Yakup (Kadir İnanır) ve Anne Şemsa'nın (Vahide Perçin) Manastır rahibine, ‘’Barekhmor Abuna’’ (Süryanicede ruhbanlara hitap şekli) demesi, sinema salonunda bir alkış yağmuruna sebep oldu.

Ben ise gözlerimin ıslandığını farkettim ancak kendimi tutmaya çalışıyordum. Süryaninin bir Türk oyuncudan kendi dilinde hitabını duyması bile, ondaki bütün önyargıları silip süpürmesine yetmişti.

Saflık, sadelik, incelik ve duygusallık bir sel gibi sinema salonunun basamaklarında kaybo...
devamı için tıklayınız