Serçe, çalıdan çırpıdan yuva yapar kendine. Yuvasının etrafına sarmaşıklarla duvar örer. Süryaninin yuvasına çomak sokalı ömürler geçti. Serçelerin hayatımızda büyük yeri vardır. Bunlar doğada hep insanoğluna yakın yerlerde yaşarlar. Evlerimizin neşe kaynağıdırlar. Bazen sabah balkonumuzda, bazen yolda yürürken bir ağaçta, bazen de sahilde otururken yanıbaşımızdaki çalılıklarda karşılaşırız. İnsan yaşamının ayrılmaz bir parçasıdır. Göçmen değildirler çünkü göç etmezler.

Türkiye’de Süryaniler sözkonusu olduğunda, hep sahipsiz bir serçe aklıma gelir. Yaşamının her döneminde ürkektir Süryani. Sahipsizdir! Çünkü daha doğduğu ilk günden itibaren kulağına korku fısıldanır. Kelimerde yaşanmış korkular saklıdır. Sözcüklerde hep gözyaşı vardır. Kanayan kırılmış hayatlar kalpleri acıtır. Ve hatıralarda hep kabuslar uyanır. Şafakta gelen aydınlığın hep hüznü vardır. Bu yüzden, yıkılmış hayatlardan doğan gözyaşlarını birer birer toplamak istersin. Mürekkebi kurutan yaşanmışlıklar dilim dilim sabahınıza akar çünkü.

Sene 1981 ve aylardan Temmuz. Cuntanın operasyonları nedeniyle İstanbul’da kalmanın imkansızlığındaydım. Turabdin diyarı Midyat’a gittim. 45 derece güneşin altında bir kaç hafta kaldım. Köyleri gezdim.

Örneğin, Mzizah köyünde Meryem’i buldum. Henüz 3 yaşını yeni doldurmuştu. Hep annesi Şmuni’nin sırtında. Şmuni bağda çalışırken Meryem de hayata annesinin omuzlarından bakar. Ela gözleriyle annesiyle yarışa girer. Minik ve pamuk elleriyle annesi gibi topraktan bir şeyler toplamaya çalış...
devamı için tıklayınız