Dut ağaçlarından yere düşen dutları ezip geçenimiz ne çoktur. Hele zaten Mezopotamya’nın her şey gibi dut açısından da bereketli coğrafyasında yaşıyorsan, dut her yerdedir. Yerlerde, sokaklarda, üstümüzdeki lekede…

Havalar ısındı mı dut lekesi kaplar her yanı, hele kırmızı dutsa tadına doyum olmaz ama lekesi de çıkmaz. Çocukluğumda her Diyarbakır evinde bahçeye önce bir dut ağacı ekilirdi. Yaşamımızın bir parçasıydı dut. Artık sinek geliyor diye ekilmiyor bu güzelim ağaçlar.

Dut bizim dışımızda başka yaşamların da bir parçasıydı…

Süryanilerin geçtiğimiz yüzyılın başlarında yaşadıklarına verilen adla yani Sayfo’dan bir gün önce bir resim ve kısa bir mesaj aldım. 32 yıldır sürgünde olan bir Süryani’den, ismi Ferit Sağ. Bir avuç dut resmi paylaşmıştı ve kısa bir not:

“Bizler Mezopotamya’nın üzüm, incir, dut yiyerek büyüdüğümüz toprağımızdan, soğuk kuzey ülkelerine savrulduk. Çoğunuz için sıradan ve önemsiz olabilir bu, siz hiç bir avuç duta hasret kaldınız mı?”

Hani sokaklarda üstüne basıp geçtiğimiz, sinek yapıyor diye kesip attığımız dut ağacı meyvesi. Çoğumuz için ne kadar sıradan değil mi? Ama ya gidenler için, gitmek zorunda kalanlar için ve dönemeyecek olanlar için?

Yurtdışına her çıkışımda, Mezopotamya’nın sıcak topraklarında incir, üzüm, dut yiyerek büyüyenlerin, güneş yüzü görmedikleri ülkelerde tutunma hikâyelerine tanıklık ediyorum. Valizim hep dolu. Kimi incir getirmemi istiyor, kimi isot, kimi cevizli sucuk, kimi kavrulmuş kavun çekirdeği, kimi Diyarbakır ekmeği! Burada b...
devamı için tıklayınız