"Sinemasal değerinden çok mesajıyla ilgiye layık bir film. Ama bunun için bile olsa görmeye değer..."

1996’da başladığı kariyerinde Yaban, İlk Aşk, Mutlu Aile Defteri, Babam gibi filmler ve birkaç TV dizisi bulunan Nihat Durakanlaşılan hep aile sorunlarıyla ilgileniyor. Ve bu kez farklı bir aileyi ele alıyor.

Mardin’li Süryani bir aile 25 yıl önce Berlin’e göç edip orada yerleşmişlerdir. Üç çocukları ve torunları vardır. Büyük oğulları Mikael’in 25 yıl önceki ölümü onlar için unutulmaz bir dram ve göçlerinin nedeni olmuştur.

Sonra birden, onunla ilişkili bir haber gelir. Ve Yakup’la Şemsa çoluk-çocuk anavatana dönerler. Orada Mikail’in ölümüyle ilişkili anılar canlanırken, bir başka dram ortaya çıkar: ailenin çoğunluktan farklı olan inanç ve kültürlerinin ve onları simgeleyen yapıların nasıl yok edildiğini görmeleri...

Film ülkemizin bir diğer acı gerçeğine kendi yolu ve tarzıyla teşhis koyuyor: Doğu’daki bu Hıristiyan azınlığın özellikle 20. yüzyılda yaşadığı acılar...Günümüzde sanıyorum ki artık değişen ve onların göç ettikleri Avrupa ülkelerinden yavaş yavaş vatanlarına dönüşlerini sağlayan durum, elbette bu acıları tümüyle unutturmuyor. Özellikle en dramatik sahnelerden birinde, Şemsa ananın eski evlerinin yerinde dört koca delik bulmasıyla başlayan feryadı uzun zaman kulaklarımızdan çıkacak gibi değil...

Ayni acıyı Yakup dede de çekiyor. O da o taş evleri, becerikli Ermeni işçileri, en çok da kendisinin bizzat yaptığı tahta üzerine oymalı işleri anımsıyor. Ama aklını en çok&nbs...
devamı için tıklayınız