|
Yazının sınırları, alev almadan, parçalanmadan, küle, kemiğe ve suskunluğa dönüşmeden aşamayacağı sınırlar... Ölüler Ülkesi’ne kadar gidebilse de yazı, kimseyi çıkaramaz oradan. Uzun uzun dolansa da koridorlarda, işkence hücrelerinin kilidini açamaz. Süslü püslü, özdeyişli kapılarına mahkumların asıldığı toplama kamplarına girmeyi göze alsa, geri gelemeyeceğini sezer. Sırf anlatabilmek adına dönse de, kendini geride, orada, aşılamaz tellerin ardında bırakma pahasına yapar bunu... Ölümün karşısında bulabildiği bütün maskeleri takar. Katille kurbanı ayıran uçurumdan seslenmeye çalıştığında sadece kendi sesini işitir, karşı kıyıya, gerçeğin ve geleceğin kıyılarına varamadan boğulacak sözcüklerini... Görece daha güvenli bir mesafede durmayı seçer çoğu kez, belki üstesinden gelebileceği ‘tanıklığın’ sorumluluğuyla yetinir.
Fazlasıyla yalın, gecikmiş ve beyhude de olsa, söze dökülmesi gerekiyor: Bizler suçluyuz. Başlarına geleni ancak ‘Büyük Felaket’ diye adlandırabildikleri korkunç bir suç işledik bu topraklarda, bir halkın kökünü kazıdık. Erkeklerini ordularımızda savaşmaya çağırıp kadınlarını, çocuklarını aç bilaç yürüdükleri bitimsiz yollarda kılıçtan geçirdik. Ama insanların suçu, eylemleri kadar eylemlerine sahip çıkma biçimleridir. Daha da büyük bir suç işledik yaptıklarımızı inkar ederek, ölüme yollanan kafilelerden birinde el sallayan tek kadına, 99 yıldır bize el sallayan kadına bakmayı reddederek... En büyük suçtur çünkü bir insanın travmalarını bile ondan çalmak... Yalancılıkla itham etmek kurbanını, başına gelenlerin suçunu onun üstüne yıkmak... Belki bu yüzden boydan boya çukurlarla kaplı topraklarımız, habire kazıyor, habire kapatıyoruz. Kemikle, külle, suskunlukla kaplı... Ne ölümüne dövülüp otoyol kenarına atılmış kadının gözlerine bakabiliyoruz, ne de sırf iskeleti kalmış gerillanın... Unutmak için yaşıyor, öldürürken unutuyoruz, kendi içimizde de cesetler taşıdığımızı habire unutuyoruz.
|
