|
Namus yolu Utanç duvarı
İnsan “kolay yoldan” namuslu olamıyor. Zor yola girenin namusunu ise kimse tartışamıyor.
Bir yazarın namusu da girdiği yoldan anlaşılıyor. “Yol” diyorsam, bildiğimiz yoldan söz etmiyorum. Yazardan söz ediyorum, seyyahtan değil. Yazarın zor yolu yazdığı yazıdır.
Dün Cengiz Çandar’ı okuyanlar, onun nasıl zor bir yolda yürüdüğünü hemen anlar. Siz bulun, dünkü yazıyı okuyun, ben bir alıntı yapayım:
“Ayşe Gökkan’ın, Nusaybin-Kamışlı arasında, bir mayın tarlasının ortasında aç-biilaç, vücudunu gıda kabul etmeyecek hale getirerek tek başına oturuyor olması, yüreğimi dağlıyor. Ama ona büyük saygı duyuyorum. “Ölüm orucunu bitir artık. Mesajın alınmıştır” diyecek halim yok.
Hem kişiliğine saygısızlık olur hem de ‘mesaj’ henüz alınmış değil.
Ancak şunu Ayşe’ye rahatlıkla söyleyebilirim:
O duvar asla yükselemeyecek. Dikilse bile çok geçmeden yıkılacak. Ve, Ayşe Gökkan adının bu ülkede unutulmasına hiçbir vakit izin verilmeyecek.”
Çandar yazısında bugünkü yürüyüşten de söz ediyor. Bu yürüyüşün “haber duvarını” yıkmasını bekliyor.
Ben de bekliyorum.
Ve bu yürüyüşün “anlamı” hakkında birkaç satır yazmaya başlıyorum.
7 Kasım yürüyüşü “duvara karşı”…
AKP’ye de karşı mı?
Düşünüyorum, taşınıyorum olmuyor. Çünkü bu yürüyüş AKP’ye “karşı” olamaz.
Tam tersine…
“AKP’den yana…”
İnanmayacaksınız ama öyle olması gerekiyor. Nusaybin halkı, aslında “AKP’nin sınır programını“ hayata geçirmek için yürüyor. Kusura bakmayın. Kızmayın. “Ne AKP’si” diye azarlamayın. Ben size bu acayip durumu anlatacağım…
Sabrınızı rica edeceğim. O halde okumaya başlayalım.
“Mardin bugüne kadar gelmiş şekliyle kadimin timsalidir. Bizim hedefimiz Mardin’i tekrar bölgenin merkezi şehri durumuna getirmektir. Yani her yol Mardin’den geçsin, her kültür Mardin’e uğrasın, her ticaret Mardin’le temas etsin istiyoruz. Dış politikamızda da komşu ülkelerle strateji içinde Şanlıurfa gibi Mardin’in de bütün Ortadoğu’nun kalbi olsun istiyoruz.
Bu entegrasyon sağlandıkça göreceğiz ki, çok büyük farklılıklarmış gibi gözükenler aslında o kadar farklı da değiller. Aynı kültürü paylaşıyoruz. Bu Mardin’in herhangi bir evinden Mezopotamya’ya doğru baktığınızda Türkiye-Suriye sınırı nerede başlar keşfetmeniz mümkün değil. O ova öyle uzanıp gider, o ova tarih boyunca beraberdi, bundan sonra da beraber olacak. Birileri oraya sınır çizdi diye bu sınırların kalıcı olacağını kimse düşünmesin.
Tabii ki sınırlara saygı göstereceğiz ama dostluk içinde, aynen Avrupa’da, Avrupa Birliği’nin oluşum sürecinde olduğu gibi dostluk içinde bu sınırları anlamsızlaştıracağız. Bu sınırları ‘duvar’ olmaktan çıkartacağız, hani sınır kapıları anlamında, gerçek anlamda ‘kapı’ haline getireceğiz. Kapı girmek içindir, kapı açıktır. Duvarı açamazsınız. Şimdiye kadar Türkiye-Suriye sınırı öyleydi. Duvar olması yetmiyordu bir de duvarı korumak için mayın döşenmişti. Sanki bu sınırın iki yakasında olanlar birbirinden ayrı düşmek istiyorlarmış gibi. Şimdi o mayınlar kalkıyor, işte Nusaybin’de temizlenmeye başladı. O duvar zaten kalktı. Suriye ve Türkiye halklarıyla kaynaşıyorlar.”
Bu satırları bir defa, on defa, bin defa okuyun…Onları yazanın “asıl niyetini” bir yana koyun ve şöyle düşünün ey şu anda Ayşe Gökkan’a doğru ve duvara karşı yürüyenler: Siz de bu program için yürümüyor musunuz?
Öyle yürüyüyorsunuz.
Bu program kimin? Şöyle bir soluklanıp kulak verin: Sınırları anlamsız kılma ve sınırlardaki duvarı kaldırma programı AKP’nin programı. Bu programı böyle dillendiren kim? Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu. Ne zaman? Ocak 2010’da. Nerede?
Şu anda “duvar” çekilen Nusaybin’in bağlı olduğu Mardin İlinde…
Yani…
Yani AKP kendi programına ihanet etmiş. Halk o programın içindeki kirli niyetleri temizleyip, aynıyla sahiplenmiş. AKP’nin duvarını yıkmak üzere yürüyor.
Ne kadar tuhaf işler oluyor efendiler.
|
